Matematyka po polsku da się lubić

W lutym w warsztatowej przygodzie (Dziecko na Warsztat ) dominowała “królowa nauk”. Ach, ta matematyka! Raz fascynuje, uskrzydla, innym razem powala, przygniata, dusi… I co na to taka siedmiolatka? Nie lubię matematyki? Nie, matematyka da się lubić, jeśli tylko pozwolimy dziecku odkryć jej prawdziwą wartość, tak, by zasmakowało matematycznego sukcesu. Tylko bez presji, a czasem małymi kroczkami. Bawimy się więc i uczymy w królestwie liczb. Oczywiście po polsku.

W ramach warsztatu wyodrębniłam dwa zasadnicze tematy. I tak:

I Zadania z treścią

Te bardzo często proponuję Elenie, nie tylko przy okazji warsztatu. Chodzi mi o to, aby moja córka potrafiła rozwiązać matematyczny problem opisany w innym języku niż ten używany w szkole. Zapis działań wg włoskiej metody. Nie ingeruję. Nie o to przecież chodzi. W doborze zadań wykorzystuję polskie podręczniki. O różnym stopniu trudności i interdyspcyplinarym charakterze. Można w nich znaleźć ciekawe przykłady zadań.

 

Przykłady: 

 

I jeszcze matematyczne układanki:

II E – matematyka

Do tego typu zajęć mojego dziecka nie trzeba dwa razy namawiać. Elena bawiła się programem Paint. Powtórzyła trochę geometrii.

Elena samodzielnie ( pod moim “czujnym okiem” i z pomocą przy tekście ) przygotowała karty pracy (dodawanie, odejmowanie, mnożenie), wykorzystując swoje literackie fascynacje.

Przykłady:

  

  

Luty to karnawałowa zabawa! Elena przygotowała charakterystyczne puzzle

Kolombina (wł. Colombina, jedna z głównych karnawałowych postaci we Włoszech)

Poliszynel (wł. Pulcinella, popularny w Neapolu)

 

Przyznam, że w trakcie warsztatu zrodziły się nowe pomysły na matematykę po polsku. Ale to osobny temat.

No cóż, niech żyje “królowa nauk”, która po polsku też da się lubić.

 

Wpis powstał w ramach międzyblogowego projektu “Dziecko na Warsztat”, w którym mam przyjemność i radość uczestniczyć: